Dou Zuid-Afrika 2016-2017
Om vijf uur ging de wekker weer en om half zes stapten we in één van de jeeps die voor onze kamer klaar stond. We reden een stukje verderop weer de poort van het Inkwenkwezi Privé Reservaat binnen. Meteen zagen we aan de kant van de weg al een aantal zebra's, een struisvogel en een hele groep gnoe's staan. Eén gnoe had een jong van een paar dagen oud. De gnoe's renden voor onze jeep uit, wat een mooi gezicht. Na een heel stuk achter ze gereden te hebben verdwenen ze in de bossen.
7 januari 2017
Wat een prachtig park weer. Heel bosrijk en heuvelachtig met alleen maar wat zandpaden met kuilen en hobbels. Hier was de jeep echt nodig. Er werd ook van de paden afgeweken. Zo stel je je een safari voor. Na een tijd door dit prachtige gebied te hebben gereden zagen we een giraf staan. De jeep mocht er ontzettend dichtbij komen. Hier wordt niet gejaagd en er rijden alleen jeeps van het park zelf waar de dieren aan gewend zijn.
Een stukje verderop zagen we de hele groep giraffen. Eén giraffe weer met een kleintje. We zagen één giraffe voorbij komen rennen en konden met de jeep zo tussen de groep in gaan staan. Wat een prachtig gezicht. Wat zijn dit toch mooie dieren. Ze gaan je ook echt aan staan kijken.
Na een hele tijd reden we weer verder en niet veel later kwamen we een hele groep impala's, blesbokken en zebra's tegen. Allemaal naast en door elkaar heen. Ook hier konden we weer best dichtbij komen.
We reden twee beveiligingshekken door naar een apart gebied in het park waar de leeuwen zitten. Ze hebben hier een aantal gewone gele leeuwen met gele ogen, maar ook een aantal witte leeuwen met blauwe ogen. Deze leeuwen hebben een ander gen waardoor ze zo zijjn en er wordt flink jacht op hen gemaakt. Vandaar dat ze hier met hen proberen te fokken. We zagen al vrij snel een groep witte leeuwen liggen. Eén mannetje en vier vrouwtjes. Ook hier stonden we ontzettend dichtbij. Eén leeuwin stond op en kwam naar ons toelopen, tegen de deuren van Anne en Natje aan. Best even heel spannend. Gelukkig hadden ze al gegeten. De leeuwin liep naar de voorkant van de jeep en toen de ranger toeterde verdween ze in de bosjes.
We bleven een hele tijd kijken en ook de mannetjes leeuw ging even staan om ons eens goed aan te kijken. Daarna ging hij weer rustig liggen. We reden nog even om de groep heen om ze aan de andere kant te bekijken en daarna reden we verder. Een stukje verderop zagen we een gewone gele leeuwin met twee welpen. Eén van de welpen sleepte een stuk vlees de bosjes in en ging lekker liggen eten. De andere welp lag zich lekker te wassen.
Nog een stukje verderop lagen nog een gewone mannetjesleeuw en een leeuwin tussen de bomen. Ze keken ons eens even rustig aan. Wat een ervaring. Daarna reden we de twee poorten weer uit.
Terug in het gewone park zagen we nog wat prachtige vogels en impala's. We reden nogmaals naar de giraffen en naar een kudde Nyala's. Wat hebben we weer genoten en zo onverwacht, want deze gamedrive zat eigenlijk niet in het programma.
Tegen half negen waren we weer terug en gingen we douchen en van een heerlijk ontbijtje genieten. Hier hadden we ook eindelijk goede wifi en konden we even met het thuisfront appen en skypen. Om 9.45 uur vertrok de bus weer. Na een paar uur stopten we in het mooie plaatsje Grahamstown. Hier stonden heel veel kerkjes, mooie huisjes en heel veel bomen met prachtige bloemen. We liepen hier een tijdje rond en haalden koffie en gebak om in de bus op te eten.
We reden door een gebied met allemaal wildreservaten en we zagen dan ook regelmatig elanden, bokken en zebra's. Weer een uurtje later maakten we een lunchstop. Wij hoefden na ons gebak niets meer, maar het was wel fijn om hier even in de zon te zitten die weer lekker scheen. Na de stop was het nog anderhalf uur rijden naar Port St. Elisabeth waar we weer een nette kamer kregen in het Summerstrand hotel.
We kregen een uurtje om ons even op te frissen en dichte schoenen aan te trekken. Daarna stapten we weer in de bus. Hier kregen we een lokale gids, Mongo, van een stichting die tours door de Townships van Port St. Elisabeth organiseert. Toen we in de buurt van de township kwamen schrokken we van het vele vuil langs de kant van de weg. Eigenlijk was dit overal waar we geweest zijn al zo, maar hier was het wel heel erg. Vandaar de dichte schoenen.
De townships zijn verdeeld in een heel arm stuk, een middenklasse en een stuk waar de mensen het veel beter hebben. Toch woont iedereen gewoon door elkaar heen en respecteren ze elkaar. We begonnen in het armste stuk en dat was behoorlijk confronterend. Hier wonen de mensen nog in echte krotten van planken, golfplaten en alles wat ze maar kunnen vinden. Ze tappen hun stroom illegaal af van de Mandela huisjes verderop en water komt uit een gezamenlijke kraan. Deze mensen staan op de wachtlijst voor een Mandela huisje.
Deze Mandela huisjes waren een initiatief van Nelson Mandela. Mensen met een heel laag inkomen kunnen gratis zo'n huisje krijgen. Ze hebben een boiler op het dak en kunnen een kaart kopen voor electriciteit. Dit doen ze vaak samen. Ieder huisje heeft hier wel stromend water en riolering en hoewel de omgeving bezaaid is met vuil zijn de huisjes van binnen wel heel netjes. Alleen buiten interesseert het niemand. Mandela wilde 1.000.000 van deze huisjes bouwen. Toen hij stierf waren er 800.000 af. Een druppel op de gloeiende plaat, maar het initiatief wordt nog steeds voortgezet.
We stapten weer in de bus en gingen een stukje verderop bij de Mandela huisjes kijken. Hier werden we meteen begroet door een aantal kinderen die een handje wilden en op de foto wilden. We waren van te voren al ingelicht dat we ze niets mochten geven en hier vroegen ze ook niet om. Ze willen dat alle kinderen naar de scholen in de townships gaan en niet gaan bedelen. Alle mensen in de township lachten en zwaaiden naar ons. Ze willen graag laten zien wat ze opgebouwd hebben. Veel mensen zijjn hun eigen zaakje begonnen. Veel kapperszaakjes, autowasserettes of zelfs een kunstatelier. Ze proberen op alle mogelijke manieren geld te verdienen.
We stapten weer in de bus en reden door het stuk waar de mensen het veel beter hebben. Toch kiezen zij er voor om hun huizen hier te bouwen en in de townships te blijven wonen. We stopten bij een café in de township. Hier zaten we tussen de lokale mensen en een gospelkoor zong mooie Afrikaanse liedjes voor, en met ons. Er werden ook heel wat mensen naar voren gehaald om mee te doen. Ook Erik en Nathalie. Natuurlijk kochten we hun cd. Intussen werd de bus voor het café door een aantal jongens gewassen die zo weer een centje bijverdienden.
Daarna kregen we een lekkere maaltijd van rijst, veschillende soorten aardappelen, bonen, andere groenten, salade, kip en worstjes en dat smaakte prima. Na de maaltijd speelde er een marimbaband voor ons en Anne werd gehaald om mee te dansen. Later werden er nog meer mensen de dansvloer opgetrokken.
We werden weer vrolijk uitgezwaaid door de mensen die bij het café zaten en ook door alle mensen die we onderweg weer tegenkwamen. Van te voren wisten we niet goed wat we van deze tour moesten verwachten. We dachten een heleboel zielige, arme mensen te zien. Natuurlijk heeft niet iedereen het hier even goed, maar ze zijn al een stuk op de goede weg. Alle mensen stralen hier zoveel positiviteit uit en dat is ook precies wat ze willen laten zien. Ze hopen hier net als Mandela op uiteindelik een Afrika waar alle mensen gelijk zijn, ongeacht kleur, geloof en geaardheid. We gingen dan ook met een heel positief gevoel weer terug naar het hotel. Dit hadden we niet willen missen.
